Een terugkoppeling van één van de vrouwen, na deelname aan de Cacao – vrouwenceremonie  “terug naar de oermoeder”.

Verbinding met mijn voormoeders

Gisteren heb ik mijn eerste cacaoceremonie gedaan bij Heidi van het Herthus. Het was een uur rijden en op de heenweg dacht ik nog, waarom zoek ik het nou weer zo ver weg, kan het niet wat dichterbij? Maar nee, ik “moest” in Friesland zijn want deze cacaoceremonie ging over het verbinden met mijn Friese vrouwenlijn. Bij binnenkomst hoorde ik de vrouwen al Fries praten en dat doet toch wat, het brengt me echt terug naar mijn kinderjaren waar ik deze taal regelmatig hoorde. En dat is eigenlijk ook precies de houding die je nodig hebt bij zo’n ceremonie, als een kind zo nieuwsgierig, onbevangen en puur gaan ontdekken wat dit me kan brengen.

Ik merkte gelijk al dat ik het heerlijk vind om met vrouwen samen te zijn en dan ook nog eens vrouwen die ook bezig zijn met bewustzijnsontwikkeling. Het voelt alsof ik weer echt kan ademhalen als ik de verhalen van de andere vrouwen hoor die ook zo worstelen met dit leven, dan voel ik me minder eenzaam in mijn proces. Voor de meeste vrouwen gold dat hun moeder niet echt een moeder voor ze heeft kunnen zijn, ze waren verhard of emotioneel afwezig en dat zorgde ervoor dat deze vrouwen al jong aangeleerd hebben om “hun mannetje” te staan in deze wereld. En dat breekt een keertje op. Ook bij mij is dit het geval. De focus komt dan op moeten presteren te liggen en haalt je bij je pure zachte kern weg. Ook waren er een paar vrouwen die wel een fijne verbinding met hun moeder hadden of die in de laatste fase van hun leven nog hebben weten te krijgen omdat moeder bijvoorbeeld dement werd en daardoor verzachte.

Na het delen van onze intentie en hoe we onze verbinding met onze (voor)moeders ervaren, dronken we de cacao en gingen we op onze matjes liggen. Mijn intentie was zachtheid en verbinding. En op het engelenkaartje dat bij mijn plekje lag stond het woord “wijsheid”. We gingen 7 generaties terug in onze vrouwenlijn, beginnend bij mijn moeder. En eigenlijk gebeurde daar het meest transformerende van de hele reis. De band met mijn moeder was namelijk niet goed, ze is in augustus 2020 overleden en hoewel ik trots ben op de manier waarop ik daarmee om ben gegaan, namelijk zoveel mogelijk in liefde, was dat ook niet makkelijk. Er was nog zoveel onverwerkt, niet gezegd, niet uitgesproken en dat blijft toch aan je knagen. In deze ceremonie werd ik uitgenodigd om mijn eigen moeder te zien en elkaar aan te kijken. En dat deed iets, geen woorden, geen verwijten, geen verwachtingen, alleen maar kijken in elkaars ogen. Eerst werd ik weer verdrietig, ik merkte dat ik weer medelijden had met mijn moeder, dat is een hardnekkig patroon waardoor ik niet bij mijn eigen kern kan komen. Gelukkig zei Heidi op dat moment: Je bent hier voor jezelf, wat wil jij?
En toen begon ik spontaan voor mijn moeder te dansen, ik wilde dat ze naar me keek, dat ze kon zien hoe expressief ik ben en hoe ik geniet van mezelf op die manier laten zien. En ze bleef kijken en toen pakte ik haar handen en ze begon mee te doen, we dansten samen. Alles gleed weg, alle verharding, alle oordelen, we hadden gewoon plezier. En daarna kwam er een hele dikke oprechte knuffel. Het is goed zo mam, het is zo gelopen, laten we samen dansen en niet meer spreken. Ik loop mijn eigen pad en wil vrij zijn om me te bewegen zoals dat voor mij klopt.

En toen gingen we naar Beppe, de tweede generatie voor mij. En ook met Beppe had ik een lastige relatie, ik vond haar streng en afstandelijk, alhoewel ik ook haar liefde wel kon voelen. Tussen mijn moeder en Beppe was het ook niet goed, deze band was ook helaas niet liefdevol afgesloten. En weer begon ik te dansen, met mijn moeder erbij, met z’n drieën hadden we elkaars handen vast en daar stroomde de verbinding, dwars door alle hardheid en oordelen heen. Niet praten, alleen kijken, bewegen. Ook dit voelde fijn en transformerend.

Door het vele onderzoek dat ik heb gedaan wist ik ook de namen van de 3e, 4e en 5e generatie van mijn voormoeders. En dat doet toch iets, ik wist een beetje wat er gebeurd was in hun leven en dat was niet makkelijk. Zo is mijn overgrootmoeder Grietje op haar 14e al wees geworden en haar moeder die dus zo jong al gestorven is, had haar eerste kindje verloren 6 weken na de geboorte. Dat doet iets met je en in die tijd was het ongebruikelijk om daar over te spreken, je moest gelijk weer door. Ze was dan ook al gauw weer zwanger van haar 2e kindje, dat ook nog dezelfde naam kreeg als het eerste. En daarna kwamen er nog 6, waarvan er nog een kindje is overleden rond het 2e jaar. Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor een vrouw geweest moet zijn, maar het lijk me niet makkelijk (understatement).

Ook de generaties daarvoor hebben het niet makkelijk gehad, maar hoe verrast was ik dat de 6e en 7e generatie heel vreugdevol, licht en verbonden waren. Ik werd toegejuicht, omarmd en in bad van koestering gebracht. Wauw……………. ik dacht dat het alleen maar ellende en lijden was achter mij, maar dit perspectief had ik niet durven dromen. De boodschap is dan ook om de zware rugzak van onze voormoeders die het zo moeilijk hebben gehad af te werpen en door de verbinding met de bron alles in het licht te zetten. De liefde het werk te laten doen om deze vrouwen te helen en te koesteren. Maar dat het dus niet mijn taak is om dit te doen, het is ook niet te doen natuurlijk, maar op een of andere manier heb ik zwaarte ook als defaultmode. Hopelijk heb ik met deze prachtige ceremonie weer een stuk heling mogen brengen en wordt mijn pad stukje bij beetje lichter en liefdevoller zodat de volgende generaties steeds meer vanuit zichzelf mogen gaan leven ipv door een systeem geregeerd te worden op basis van angst.

AHO!